CASTROS

A CULTURA CASTREXA

Esta cultura desenvolveuse en Galicia na idade de ferro, no século VI a.C. e perdurou un milenio ata o século VI d.C. Xorde da fusión de culturas autóctonas e culturas traídas de Centroeuropa.

A sua poboación era froito de múltiples achegas raciais de moitos pobos. De estes pobos tal vez o máis representativo sexa o Celta, un pobo que se desprazou en dúas tandas desde o mar Caspio e desde as montañas do Cáucaso ata o occidente europeo entre o 950 ata o 650 a.C.

O seu maior aporte foi a técnica do ferro.

Os castros ocuparon amplas zonas do noroeste peninsular durante a idade do Ferro, Galicia, o norte de Portugal ata o Duero e terras limítrofes asturianas era o núcleo básico.
Eran un pobo infinitamente relixioso, facían rituais nos que se sacrificaban animais e incluso persoas pero a pesar da súa relixiosidade, as súas maiores arquitecturas non son templos.

As súas arquitecturas presentan un caracter defensivo xa que se construían  en lugares altos e tamén as súas fortificacións e fosos, aínda que tamén servía como lugar de residencia. 

As vivendas castrexas podían ser circulares, ovaladas,
cadradas ou 
rectangulares.

As circulares son consideradas de orixe mais remota mentres que as cadradas son por efectos da romanización 

El loco

Mi tío Fernando

De la pareja de niños que crecieron y se casaron, salieron 3 niños, el mayor era mi abuelo, pero el del medio, es la persona de mi familia que más curiosidad me provoca, entre otras cosas porque no lo llegué a conocer, pero esto no es problema ya que muchas veces se habla de él en mi familia.
Era una persona con una inteligencia fuera de lo común, según me cuenta mi madre pocas veces que lo veía, no estaba leyendo, era un jugador de ajedrez descomunal, no había quien le ganara.
Se fué a estudiar una carrera a la capital y al volver nunca fue el mismo, se manejan varias teorías, hay quien dice que le dieron alguna droga (o la tomó el por voluntad ropia) cuando estaba estudiando la carrera y se quedó ahí. Otros, como mi madre dice que seguramente se volvió loco de ser tan inteligente y de tanto pensar. Yo personalmente creo que pudo haber sido una mezcla de las dos.
A pesar de su locura, seguía sin haber nadie que le ganara al ajedrez. Mi madre me cuenta que cuando ella estaba haciendo los deberes, él se le acercaba y sin decir una palabra le cogía el lapiz y le resolvía los ejercicios como si nada, ella le tenía miedo por sus pintas descuidadas, no se cortaba el pelo ni la barba, se bañaba en el río todos los días, el cual se pasaba de lado a lado varias veces, además de ser listo era un excelente nadador.
De su muerte también hay muchas teorías, hay quien dice que en su locura se metió con quien no debía, pero lo cierto es que simplemente desapareció, nunca se encontró su cuerpo, lo que hace más grande su mito.

De la cuna a las canas

Bisabuelos

A principios del siglo XX, en Colombia, en un pueblito llamado Anserma, en su zona rural jugaban dos niños, un niño y una niña que se conocían desde pequeños, él era de clase baja como todos, ella en cambio, pertenecía a una familia pudiente.

Desde pequeños jugaban a ser novios, pero ella decía que no se iba a casar con él porque era negrito, y ella tenía que encontrar un blanquito de clase alta, igual que ella, pero el destino, como siempre, es caprichoso y al crecer estos dos niños surgió el amor que se había estado forjando durante tanto tiempo.

Tuvieron hijos y vivieron relativamente tranquilos, una vida humilde pero honrada, ella era ama de casa y él trabajaba en una fábrica. Al llegar a casa cada día del trabajo, lejos de ponerse a descansar, se calzaba las botas de tacos y se iba a jugar a fútbol, su gran pasión, del cuál disfrutaba hablando horas y horas ya que era un gran conocedor. Además del fútbol, también le gustaba la historia, para mí era apasionante escucharlo hablar, me resultaba impresionante la idea de que él hubiera vivido en primera persona tantos episodios de la historia de Colombia, los cuales yo estudiaba en el colegio.

Sin embargo, su mayor virtud no era su sabiduría, sino el cariño con el que transmitía sus conocimientos.

Tengo la certeza de que ahora mismo estará en algún lugar mejor, conversando de la Hungría de Puskas en el mundial de Suecia, o tal vez de la dictadura de Rojas Pinilla de los años 50.

GUERRAS IRMANDIÑAS

GUERRAS IRMANDIÑAS

Foron unhas guerras que azotaron á poboación galega do século XV, nas que participaron nobres, clérigos de diferente rango e parte do campesiñado.

O nome de Irmandiñas ven do carácter colectivo e solidario que tiveron estas guerras e divididas en dúas guerras, a primeira a Irmandade fusquenlla e a segunda a grande guerra irmandiña.

A Irmandade fusquenlla formouse no ano 1431 nas terras do señor Andrade, debido á extremada dureza con que Nuño Freire de Andrade trataba os seus vasalos, e foi dirixida por un fidalgo de Coruña, chamado Roi Xordo, que morreu na represión posterior á derrota irmandiña. Esta derrota chegou polas disensións internas dos sublevados e as tropas dos Andrade, o rei de Castilla e e arcebispo compostelano rematarona.

Castelo de Andrade

A grande guerra irmandiña foi do 1467 ao 1469. Se pode dicir que Alonso de Lanzós co apoio de varios concellos, entre eles o de Ferrol foron os iniciadores deste movemento. As malas colleitas e as pestes de aqueles anos fixeron estalar a revolta popular que, a diferencia da Irmandade fusquenlla, adquire un carácter de auténtica guerra civil, os irmandiños serian ao redor de 80,000.

Participan campesiños, xente da cidade a través dos concellos, a baixa nobreza e fidalguía emerxente para combater principalmente, aos nobres laicos, propietarios de castelos e fortalezas. Preto de 130 castelos ou torres fortes foron desmanteladas nos dous anos que duraron as accións.

Os xefes principais irmandiños, esta vez foron tres, Pedro de Osorio, de Compostela, Alonso de Lanzós, no norte, e Diego de Lemos no sur de Lugo e no norte de Orense. 

En 1469 Pedro Madruga inicia o contraataque feudal, que acaba derrotando aos exércitos irmandiños e facendo prisioneiros ou matando aos seus dirixentes.

Galicia no imperio romano

Galicia no imperio romano

A conquista da Gallaecia romana aconteceu despois de varias guerras, que se dividen en dúas fases:

A primeira fase da conquista é a denominada Lusitania. A primeira campaña militar empezou no 137 a.C. levada a cabo por Décimo Xuño Bruto quen chegou a beiras do Miño despois de atravesar o río Limia.

A segunda fase foi a Astur-Cántabra iniciada no ano 29 a.C. por Augusto e que rematou dez anos despois no ano 19 a.C. A partir de este momento Galicia intégrase en Lusitania e posteriormente na Hispania Citerior

Se ben é certo que a lenda di que o pobo castreño resistiu á invasión romana no monte Medulio, non foi tan épico como o pintan, xa que carecía dun lider que os guiara á vitoria, isto sabémolo polo que escribiu Paulo Orosio no século V. Por isto hoxe en día a versión máis aceptada é a de que os romanos entraron sen moita oposición

Aínda que a incorporación no imperio romano foi tardía e non chegouse a rematar, Galicia sufriu grandes tranformacións, algunhas das cales teñen influencia ata hoxe en día.

A máis notable é a do nomede "Gallaecia", que ata ese momento non existía e foi a partir do século III co emperador Diocleciano que aparacen os primeiros "gallaecus", polo que podemos dicir que é neste momento cando nace a patria galega.

A chegada dos romanos a Galicia trouxo tambén cousas boas, como a estabilización da agricultura, tambén intesificouse a explotación das minas, o cal era o verdadeiro obxectivo dos romanos.

Himno Galego

HIMNO GALEGO

O himno galego foi escrito en 1890 por Eduardo Pondal.

Este himno foi escrito por Pondal para o seu amigo, o compositor Pascual Veiga, xa que este solicitoulle un texto para unha partitura que presentaría nun certamen no que se elexiría o mellor himno galego, presentouse coma "Os Pinos" o 22 de maio de 1890.

A finalidade de esta letra é que Galicia desperte do seu sono, e atope a liberdade, escoitando a voz dos pinos, que simbolizan o pobo galego.

Algo característico de este himno, e en xeral da obra de Pondal, é que que non fai referencia a Galicia, utiliza metáforas referentes ó fogar.

Outro rasgo de Pondal presente na letra son o celtismo e o helenismo, pero o que verdadeiramente chegou a tocar a sensibilidade dos galegos e o que posibilitou a súa popularidade foron as aspiracións de liberde que expresaba o autor, semellantes ás do pobo galego debido á opresión á que foi sometido ao longo da historia.

Na época da publicación da letra non existían as actuais normas ortográficas do galego, en 1984 foi adaptado a estas regras, de ahí que non sexa exactamente igual a letra orixinal que a que se canta hoxe en día.

O himno como tal, presentouse na Habana en 1907 e coma a bandeira e outros símbolos galegos, son fruto da emigración de este pobo. Foi entonado por rexionalistas e agraristas no seus actos, hasta 1923, cando foi prohibido pola dictadura de Primo De Rivera, o que aumentou o interese das sociedades galegas en América pola súa interpretación pública.

Durante o franquismo non utilizábase tampouco, como moito, o cantaban en actos culturais, a primeira parte, disimulando o seu aspecto ideolóxico e máis ben como algo do folclore galego.

En 1975 na festa do Apostol Santiago, a xente erguíuse para cantarla, e ao ano seguite, con Franco xa morto, instauróuse esta costumbre de maneira definitiva.